کد مطلب:28152 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
شگفتا كه مولا با نگاه سیاسی ژرف خود، دریافته است كه چنین شیوه و اصلاحی را مردمانی كه روزگارانی دراز، به ارزش های وارونه خو كرده اند، برنخواهند تابید: لا تَقومُ لَهُ القُلوبُ ولا تَثبُتُ لَهُ العُقولُ. دل ها بر آن، استوار نخواهند گشت و خردها، بدان پایدار نخواهند شد.[1]. امّا او سیاستمداری است حق مدار، و افزون بر حق مداری، صداقت در سخن و موضع شفّاف را «سیاست» می داند، نه جز آن. چنین است كه در همان سخن نخستین، مبارزه بی امان علیه دگرگونی ها، تحریف ها، دگرسانی ها، و فراز و فرودهای نابجا را به صراحتْ اعلام می كند، بدون این كه از پیامدهای سیاسی و تنش های اجتماعی آن، هراسی به دل راه دهد. البته همه اینها را با حزم و دوراندیشی، سیاستگذاری و برنامه ریزی دقیق و استوارْ آغاز كرد.
با این نگرش به حكومت و حاكمیت، و با این تفسیر از سیاست، علی علیه السلام زمام امور را به دست می گیرد و بر این اساس، پس از دست یافتن به قدرت سیاسی، بی درنگ، اصلاحات حكومتی را با شعار «عدالت اجتماعی و اقتصادی» آغاز می كند. او هدف از پذیرش حكومت را «ایجاد اصلاحات و احقاق حقوق پایمال شده» اعلام كرده بود. علی علیه السلام بر این باور بود كه آنچه در روزگار پیش از وی و پس از پیامبر خدا روی داده، جامعه را یكسر دیگرگون كرده است و ارزش ها دیگرسان شده و آنچه نام «حكومت اسلامی» را یدك می كشد، با آنچه پیامبر خدا آن را پی نهاده بود، بس ناهمگون است و فاصله زیادی دارد. علی علیه السلام در آغازین بیان رسمی خود در مسند خلافت، تصریح می كند كه آنچه انجام می شده است، با سیره و سنّت پیامبر خدا، ناسازگار بوده، وضع موجود، قابل تحمّل نیست و ارائه راهی نو و شیوه ای استوار، ضروری است، و آن، نه «سنّت شیخین» كه «سنّت علوی و اصلاحات علوی» است، همگون با «سنّت نبوی و اصلاحات محمّدی».